Η κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου (δισκοκήλη) είναι μία από τις πιο συχνές παθολογίες της σπονδυλικής στήλης, που συναντάται κυρίως σε μέσης ηλικίας άτομα, αλλά και σε πιο ηλικιωμένους με μικρότερη συχνότητα.
Ανάμεσα σε κάθε σπόνδυλο της σπονδυλικής μας στήλης υπάρχει ο
μεσοσπονδύλιος δίσκος, που αποτελείται από τον πηκτοειδή πυρήνα και τον ινώδη δακτύλιο που τον περιβάλλει.
Η κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου προκύπτει όταν το υλικό του πηκτοειδούς πυρήνα μετατοπιστεί και αποσχιση τμήμα του ινώδους δακτυλίου.
Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην σπονδυλική στήλη,Χρησιμεύουν ως αμορτισέρ μεταξύ των σπονδύλων.
Υποστηρίζουν το βάρος του ανθρώπινου σώματος και επιτρέπουν ένα ευρύ φάσμα κινήσεων προςόλες τις κατευθύνσεις. Αποκατάσταση Σπονδυλικής Στήλης με Κηδεμόνα
Η ηλικία. Όσο μεγαλώνουμε οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι μας αλλοιώνονται
(κατ’ αντιστοιχία της αλλοίωσης του δέρματος και της εμφάνισης ρυτίδων).
Ο τρόπος ζωής. Η έλλειψη άσκησης, το υπερβολικό βάρος καθώς και
κάπνισμα, οδηγούν στην κακή λειτουργία των μεσοσπονδυλίων δίσκων.
##Η κακή στάση. Η κακή στάση και η επαναλαμβανόμενη άρση βάρους ή οι
στροφές της μέσης προκαλούν stress στους μεσοσπονδύλιους δίσκους.Κηδεμόνας RB /Εξαιρετικά λεπτός και ελαφρύς,μη ανιχνεύσιμος
Ο μεσοσπονδυλίος δίσκος μπορεί να δημιουργήσει κήλη στον αυχένα, στον θώρακα ή στην μέση. Η συχνότητα εμφάνισης είναι σαφώς μεγαλύτερη στην οσφυϊκή μοίρα, ενώ λιγότερο συχνά παρουσιάζονται θωρακικές κήλες μεσοσπονδυλίων δίσκων.
Η οσφυϊκή δισκοκήλη εμφανίζεται περίπου στο 2% του γενικού πληθυσμού και συναντάται κυρίως σε άντρες ηλικίας 25-50 ετών.
Προδιαθεσιακοί παράγοντες είναι η άρση βαρέων αντικειμένων, η καθιστική ζωή,
η έλλειψη άσκησης και η συχνή καταπόνηση της σπονδυλικής στήλης με φορτία
και κραδασμούς.
Σε ποσοστό 90% – 95%, λόγω μηχανικής αιτιολογίας (αυξημένη κινητικότητα και
επιβάρυνση), η κήλη εμφανίζεται στο επίπεδο Ο4-Ο5 και Ο5-Ι1, ενώ λιγότερο
συχνά στο επίπεδο Ο3-Ο4.Οστεοπορωτικό κάταγμα
##Οι άνδρες, ηλικίας 20-50 ετών, εμφανίζουν συχνότερα κήλη.
##Η άρση βαριών αντικειμένων χρησιμοποιώντας τους μύες της
πλάτης, αντί των ποδιών, έχει σαν αποτέλεσμα την άσκηση μεγάλων
φορτίων στη σπονδυλική στήλη
##Η παχυσαρκία, αυξάνει την πίεση στους δίσκους μεταξύ
των σπονδύλων.
##Η πολύωρη οδήγηση.
##Η καθιστική ζωή. Πρακτικά, η αδυναμία των μυών που στηρίζουν τη
σπονδυλική στήλη, οδηγεί στην άσκηση μεγαλύτερων φορτίων σε αυτή.
##Το κάπνισμα, το οποίο επιταχύνει την εκφύλιση του δίσκου. Κήλη Μεσοσπονδύλιου Δίσκου
##Υπάρχει οξύς πόνος ο οποίος εμφανίζεται συνήθως ξαφνικά έπειτα από
ανασήκωση κάποιου μεγάλου βάρους, παρατεταμένη ανασήκωση μικρότερων
βαρών ή παρατεταμένη κάμψη του κορμού. Περισσότερο επικίνδυνη είναι η
ανασήκωση βαρών με ταυτόχρονη στροφή του κορμού .
Άλλα συμπτώματα της κήλης δίσκου είναι:
##Οξύς πόνος στη μέση, ο οποίος χειροτερεύει με το βήχα, ή το φτέρνισμα.
##Μυϊκός σπασμός ή κράμπες στην μέση.Ο πόνος στη μέση συνήθως υποχωρεί με την έναρξη του πόνου στο πόδι.
##Οξύς πόνος του ποδιού: Πόνος ο οποίος ξεκινάει από τον γλουτό,
περνάει το γόνατο και κατεβαίνει μέχρι την γάμπα, ή τα δάχτυλα του
ποδιού.
##Αδυναμία του ποδιού, ή αδυναμία όλου του κάτω άκρου, καθώς και
μουδιάσματα του ποδιού. Ο ασθενής δεν μπορεί να βαδίσει στις φτέρνες,
ή στις μύτες των ποδιών του.
Η καλή κλινική εξέταση σε συνδυασμό με την λήψη λεπτομερούς ιστορικού είναι
αρκετά για τη διάγνωση . Η απεικόνιση όμως με ακτινογραφίες ή μαγνητική
τομογραφία κρίνονται αναγκαίες για τη πλήρη εικόνα του βαθμού – σημείου
πίεσης των νεύρων καθώς και άλλων ανατομικών συσχετίσεων.
Η κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου είναι μία πάθηση, η οποία συνήθως δε
χρειάζεται χειρουργείο.
Η θεραπεία κατά κανόνα είναι αρχικά συντηρητική ( ορθωτικοί κηδεμόνες –
φυσικοθεραπεία) και σκοπός της είναι η ανακούφιση από τον πόνο, η μείωση
της φλεγμονής των νεύρων, και στη συνέχεια η ενδυνάμωση των μυών του κορμού.
Ο πόνος που έχει σχέση με την κήλη διαρκεί, συνήθως, στους περισσότερους
ασθενείς, δύο – τρεις εβδομάδες, όμως, σε περιορισμένο αριθμό ασθενών, ο
πόνος παρατείνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (10-20% των ασθενών).
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε εκ των προτέρων ποιοι ασθενείς δεν θα ανταποκριθούν στη συντηρητική αγωγή.
Για τον λόγο αυτό,στους περισσότερους ασθενείς, αρχικά δίνετε συντηρητική θεραπεία και, με βάση τα
αποτελέσματα αυτής, αποφασίζετε αν απαιτείται όχι χειρουργείο.